Najstarsze zabytki pochodzą z epoki przedhistorycznej (ceramika grzebykowa i sznurowa, wyroby z brązu i żelaza, kamienne groby i grodziska).
Sztuka średniowieczna zaczyna się od XIII wieku (wpływy skandynawskie i niemieckie). Architekturę gotycką cechuje oszczędność dekoracji, surowość i prostota form. Zabytkowe budowle były wznoszone w Tallinie (katedra z XIII wieku, ratusz z XIV wieku), Tartu (kościoły z XV i XVI wieku), Narwie (zamek, ratusz, kościoły i kamienice z XIII-XV wieku) i Kuressaare (zamek XIII, XIV wieku). Wysoki poziom reprezentuje późnogotycka snycerka (H. Rode, B. Notke, XV i XVI wiek) i malarstwo (M. Sittow, XV wiek). Sztuka renesansowa znalazła odbicie głównie w rzeźbie sakralnej i architekturze (dom Czarnogłowych w Tallinie, XV-XVI wiek). Architekturę barokową reprezentują budowle w Narwie i Tallinie. Od końca XVIII wieku zaczynają się także wpływy rosyjskie (między innymi klasycystyczne zespoły w Tartu). W XIX wieku nastąpił rozkwit narodowej sztuki estońskiej, zwłaszcza malarstwa (J. Köler, K. L. Maibach, E. Dücker, O. Hoffman) i rzeĽby (A. Weizenberg). W architekturze tendencje eklektrystyczne (wpływy fińskie). Nowoczesna sztuka estońska rozwija się wielokierunkowo, opierając się na tradycjach realizmu (malarze – A. Laikmas, bracia P. i K. Raud, A. Johani, A. Jansen, graficy – G. Reindorf, G. Viiralt, rzeźbiarze – A. Adamson, V. Mellik), postimpresjonizmu i modernizmu (K. Magi, N. Triik, rzeźbiarze – J. Koort, A. Starkopf) oraz kubizmu i ekspresjonizmu. Po II wojnie światowej rozwój architektury i urbanistyki – przebudowa urbanistyczna i rekonstrukcja zespołów zabytkowych (między innymi w Tallinie, Tartu, Narwie). Malarstwo reprezentują: R. Sagrits, R. Treuman, V. Karrus, E. Okas, rzeźbę (głównie pomnikową i portretową): E. Roos, A. Kaazika, J. Khirva, J. Eskel, E. Tanillo oraz grafikę: A. Bach, E. Einman. Rzemiosło artystyczne nawiązuje do bogatych tradycji sztuki ludowej (tkactwo, hafciarstwo, snycerstwo, wyroby ze skóry).
