Nikolai Baturin pracował na swoją pozycję w estońskiej literaturze przez więcej niż trzydzieści lat. Zadebiutował w 1968 roku publikując zbiór wierszy pod tytułem Maa-alused jarved („Podziemne jeziora”). Co powoduje, że Baturin jest unikalnym fenomenem w estońskiej literaturze? Prawdopodobnie fakt, iż w jego utworach szeroka fantazja, epicka jakość i rzadkie wyczucie języka tworzą silnie oddziałujące zestawienie. Jest coś ironicznego w tym, że autor rosyjskiego pochodzenia jest prozaikiem używającym języka estońskiego w jego najbogatszej formie.
Geniusz Baturina ujawnił się na wielu poziomach – jest on wybitnym poetą, dramaturgiem i prozaikiem. Przeoczenie jego twórczości jest niemożliwe. Powód tego jest bardzo prosty: Baturin jest być może jedynym autorem wielkich powieści w dzisiejszym szybkim i zwariowanym świecie. I nie chodzi tu tylko o ich rozmiar, ale o zasięg czasu i miejsca wymyślone krajobrazy, rozwijające się charaktery postaci, które zaskakują i zadziwiają oraz język tak bogaty jak bogata jest fantazja autora, to jest esencja powieści Baturina.
Oto kilka tytułów najważniejszych powieści Baturina: Karu suda („Serce niedźwiedzia”), po raz pierwszy opublikowana w 1989 roku i sfilmowana w 2002, Kartlik Nikas, lovilakkade kammija („Cowardly Nikas, Comber of Lions’Manes”, 1993), Apokalupsis, anno domini….(„Apokalipsa anno domini”, 1997). Nawet utwory, które nie zostały zauważone przez opinię publiczną, pokazują jak głębokie i złożone są tęsknoty Baturina za umiejętnością przewidywania przyszłości. Dobrym tego przykładem jest lekka anty-utopia Ringi vangid(„Więźniowie Koła”, 1996), bardzo dobry utwór niestety dzisiaj zapomniany. Nikolai Baturin nie udziela wywiadów, wiedzie spokojne życie nad jeziorem Vortsjav i pisze. Ostatnią jego książką o szerokim zasięgu jest Kentaur („Centaur”, 2003) która zdobyła nagrodę dla najlepszej powieści. Większa cześć akcji „Centaura” rozgrywa się na pustyni, tak jak akcja „Serca niedźwiedzia” rozgrywa się w tajdze. Ulubione krajobrazy Baturina to pustynia i tajga, miejsca pozbawione ludzi, gdzie czas jest rozległy, niezmierzony, poza doświadczalny i zacierający pamięć. Wydaje się, że tylko Baturin może zmieścić ten wielo znaczeniowy bezkres między okładki książki. A zawartość ta czeka na jej otwarcie jak dżin w butelce.
