Miasto 14 km na północny zachód od Narwy, podobnie jak tamto usytuowane bezpośrednio na granicy z Rosją. Leży przy ujściu rzeki Narwy do Zatoki Narewskiej, części Zatoki Fińskiej, co znajduje odzwierciedlenie w nazwie oznaczającej Narwoujście (historyczna nazwa Hungerburg). Wzmiankowana pierwszy raz 1503 miejscowość była w tymże wieku awanportem Narwy. Przy końcu następnego stulecia pracowały tu składy drewna i tartaki oraz istniał drobny przemysł stoczniowy. Stałą osadę założono dopiero na przełomie XVIII i XIX w. Po uruchomieniu traktu kolejowego Petersburg–Narwa–Tallinn (1870) przekształciła się ona w miejscowość kuracyjną (1873). Otworzono dom zdrojowy (1882), zakład przyrodoleczniczy (1896), szpital sanatoryjny (1902). Pobudowano pensjonaty i domy letniskowe. Przed I wojną światową kurort, określany przez branżę turystyczną mianem Riwiery Północy, cieszył się dużą popularnością wśród petersburżan i moskwian, goszcząc rocznie kilkanaście tysięcy osób. Z tego czasu zachowały się m.in. fragmenty adekwatnej architektury drewnianej. W podobnych charakterze miejscowość funkcjonowała w okresie ZSRR. Także wtedy ściągała zwłaszcza mieszkańców odległego o niespełna 150 km Leningradu, z których część utrzymywała tutaj swoje dacze. Okres ten przyniósł poważne inwestycje w bazę sanatoryjno-wypoczynkową. Po 1990 miejscowość straciła na znaczeniu turystycznym. Obecnie czyni się próby reaktywizacji letniska. Głównym magnesem jest piękna plaża. Długa na 12 km (7,5 km w granicach miasta), szeroka, o białym piasku, obramowana sosnowym lasem rozciąga się aż po wieś Meriküla. Czynna jest także jedyna oficjalna w Estonii plaża dla nudystów. Od 1994 Narva-Jõesuu ma prawa miejskie. Przeszło dwie trzecie z 2,6 tys. mieszkańców stanowi ludność rosyjskojęzyczna. Powierzchnia miasta to 11,03 km². Poza turystyką żyje ono z rybołówstwa. Tutejsza latarnia morska (tuletorn) u ujścia Narwy jest ostatnią na wschodnim wybrzeżu Estonii. Obecna jej betonowa wieża w biało-czerwone pasy pochodzi z 1957. Wysokość 31,1 m.
Opis miasta pochodzi z monografii „Estonia. Monografia krajoznawcza” Jarosława Swajdo.
Zdjęcie: Plaża w Narva-Jõesuu. Zdj. Nikolai Potanin / Flickr / CC.
