Maardu. Miasto satelickie Tallinna (16 km na północny wschód). Ważny ośrodek przemysłowy oraz wielki port morski (Muuga sadam). Leży nad Muuga laht (Randvere laht), między Pirita jõgi a Maardu järv (170 ha), dawniej znanym tak- że jako Liivakandi järv, granicząc z Tallinnem oraz gminami ziemskimi Viimsi i Jõelähtme. Wynosząca 17,1 tys. liczba mieszkańców (przeważnie rosyjskoję- zycznych) sytuuje Maardu pośród dziesięciu najludniejszych miast Estonii. Miasto rozciąga się na 22,76 km² i składa z kilku części. Są nimi: Kallavere, jako część centralna, m.in. z większością instytucji publicznych; Muuga, na zachodzie, dzielnica w typie miasta-ogrodu, bardziej związana z Tallinnem niż z Kallavere; oraz areały przemysłowe, w tym Kroodi, nieopodal szosy Tallinn–Narwa. Częściowo w granicach miasta znajduje się wspomniany port Muuga, największy i najgłębszy (18 m) estoński port towarowy, oddany do użytku w latach 80. (do 1992 pod nazwą Tallinna Uussadam) i zawiadywany przez AS Tallinna Sadam. Kolej przemysłowa łączy port z linią Tallinn–Narwa (Lagedi–Maardu raudteelõik). Miasto powstało w związku z eksploatacją fosforytów (1939). Jego błyskawiczny rozwój w czasach radzieckich warunkowany był funkcjonowaniem od 1949 wielkiego kombinatu chemicznego (zamknięty ze względów ekologicznych po wystąpieniu kraju z ZSRR) oraz uruchomionej 1978 elektrowni cieplnej (ob. Eesti Energia AS Iru Elektrijaam). 1963–1991 Maardu wchodziło administracyjnie w skład Tallinna (Rejon Morski). Rzucającym się w oczy obiektem jest cerkiew MPEÕK Michała Archanioła (Keemikute 40). W mieście poza tym Sala Królestwa Świadków Jehowy (jedna z pierwszych na obszarze postradzieckim). Na terenie sąsiedniej Maardu küla, gm. Jõelähtme, na południe od szosy narewskiej, znajduje się były zespół dworski (Maart im Kirchspiel Jegelecht). Pierwsza wzmianka o tym rycerskim majątku ziemskim przypada na 1397. Dwukondygnacyjny budynek główny z lat 60. XVII wieku, jeden ze starszych zachowanych barokowych dworów w Estonii, poddany został niewielkim przeróbkom w XVIII–XIX w. Po nacjonalizacji mieścił szkołę elementarną (teraz centrum dydaktycznorekreacyjne Eesti Pank).
Opis miasta pochodzi z monografii „Estonia. Monografia krajoznawcza” Jarosława Swajdo.
Zdjęcie: ExWhyZed / Flickr / CC
