Nazwa
Po około 50 letniej przerwie Estonia powróciła do dawnej nazwy Republika Estońska. Krótką formą jest Estonia. Krótką formą używaną w Estonii jest Eesti, a długą jest Eesti Vabariik.
Flaga
Flaga narodowa Estonii jest prostokątem złożonym z trzech poziomych pasów o jednakowej powierzchni. Górny pas jest koloru niebieskiego, środkowy jest czarny, a dolny biały. Proporcja flagi wynosi 11:7, normalny format flagi to 165 na 105 centymetrów. Niebiesko – czarno – biała flaga pojawiła się już w XIX wieku, używana była przez Stowarzyszenie Studentów „Vironia”. Po raz pierwszy flagę wywieszono 24 lutego 1881 roku w Tartu i od tej pory używana była na antyrosyjskich manifestacjach jako symbol odrębności narodowej Estończyków. Pierwszy raz tą flagę konsekrowano czwartego czerwca 1884 roku w Otepää, jako flagę Estońskiego Uniwersyteckiego Stowarzyszenia Studentów. Z czasem flaga ta stała się flagą narodową. Tymczasowy rząd Estonii wydał ustawę, 21 listopada 1918 roku proklamującą tą flagę jako oficjalne barwy Estonii. Flaga oficjalnie została przyjęta 4 lutego 1920 roku. Ustawa o fladze została przyjęta przez parlament 27 czerwca 1922 roku. Po aneksji Estonii przez Związek Radziecki w czerwcu 1940 roku zostało zabronione (przez komunistyczne władze) używania niebiesko – czarno – białej flagi. Na przełomie lat 1987/88 podczas „śpiewającej rewolucji”, w czasie odbudowy niepodległości niebiesko – czarno – biała flaga używana była otwarcie jako symbol narodowy. 24 lutego 1989 roku flaga ta została zawieszona na wieżę Pikk Hermann. Ustawa o niebiesko – czarno – białej fladze jako oficjalnej fladze narodowej Estonii została zainicjowana 7 sierpnia 1990 roku. 6 kwietnia 1993 roku ustawa weszła w życie.
Kolorystyka flagi nawiązuje do barwnej i burzliwej historii i kultury Estonii lub wiąże się z naturą i pięknem krajobrazu kraju. Barwa niebieska oznacza niebo, czarna – ziemię, biała – śnieg. Według innej wersji kolor niebieski symbolizuje zaufanie i wierność, czarny – dawne ziemie estońskie lub pełną cierpień historię, biały – cnotę i nadzieję. Niebieski oprócz koloru nieba odbija błękit morza oraz tysięcy jezior i jeziorek Estonii. Kolor czarny symbolizuje tradycyjny kaftan chłopa estońskiego. Kolor biały symbolizuje letnie noce rozświetlane przez północne słońce.
Godło
Estońskie godło składa się z dwóch elementów, większy to trzy niebieskie lwy na złotym tle, wokół tego elementu jest obramowanie z dwóch, krzyżujących się u dołu godła, pozłacanych gałęzi dębu. Godło Estońskie ma drugi wzór, w którym nie występują krzyżujące się gałęzie dębu. Wzór godła pochodzi z XII wieku, kiedy to duński król Valdemar III założył Tallin (Reval) i podarował miastu godło podobne do godła duńskiego z motywem trzech lwów. Motyw trzech lwów został zapożyczony do godła całej prowincji Estonii, która została przyłączona przez królową Rosji Katarzynę II czwartego października 1788 roku. Parlament estoński proklamował godło to jako oficjalny symbol narodowy 19 czerwca 1925 roku. Po aneksji Estonii przez Związek Radziecki w czerwcu 1940 roku zostało zabronione (przez komunistyczne władze) używania godła. Ustawa o ponownym ustanowieniu godła tego narodowym symbolem Estonii została zainicjowana 7 sierpnia 1990 roku. 6 kwietnia 1993 roku ustawa weszła w życie.Wieńce dębowe symbolizują siłę i trwałość państwa.
Hymn
Narodowym hymnem Estonii jest „Mój Kraj Ojczysty, Moje Szczęście, Radość”.
Pliki:
Melodia została napisana, oraz słowa w oryginale po niemiecku, przez Fredrika Paciusa 1843 roku. Słowa do melodii (w estońskiej wersji) ułożył Johann Voldemar Jannsen. W 1869 roku podczas pierwszego Estońskiego Festiwalu Piosenki została zaśpiewana ta piosenka. Stała się ona bardzo popularna podczas nasilającego się ruchu narodowego. W Finlandii była popularna jedynie wśród studentów lecz szybko zyskała sobie szeroką popularność. Po uzyskaniu, po pierwszej wojnie światowej, niepodległości przez obydwa kraje, melodia ta z różnymi słowami stała się państwowym hymnem obu narodów. Oficjalnie hymnem Estonii stała się w 1920 roku po wojnie o niepodległość. Podczas sowieckiej okupacji Estonii melodia ta została surowa zakazana, a za śpiewanie jej zsyłano na Syberię. Jednak melodia była słuchana przez Fińskie radio dzięki czemu melodia nigdy nie mogła być zapomniana. Po odzyskaniu niepodległości ponownie „Mój Kraj Ojczysty, Moje Szczęście, Radość” został oficjalnym hymnem Estonii. Po latach zakazywania używania symboli narodowych, wiersz Lydii Koidula „Moja ojczyzna jest droga dla mnie” z melodią Gustava Ernesaksa stał się pełnym uczuć narodowych, nieoficjalnym hymnem.
Mu Isamaa
Mu isamaa, mu őnn ja rőőm,
Kui kaunis oled sa!
Ei leia mina iial teal
See suure laia ilma peal,
Mis mul nii armas oleks ka
Kui sa mu isamaa!
Sa oled mind ju sünnitand
Ja üles kasvatand;
Sind tänan mina alati
Ja jään sul truuks surmani!
Mul kőige armsam oled sa,
Mu kallis isamaa!
Su üle Jumal valvaku,
Mu armas isamaa!
Ta olgu sinu kaitseja
Ja vőtku rohkest’ őnnista’
Mis iial ette vőtad sa,
Mu kallis isamaa!
Moja rodzinna ziemia
Moja rodzinna ziemio, moje radości i szczęście,
jakżeś ty piękna!
W całym świecie
nie znajdę takiego miejsca,
które pokochałbym tak jak Ciebie,
moja rodzinna ziemio!
Moja kołyska stała na twej ziemi,
którą błogosławi mój trud.
Do ostatniego tchu moja wdzięczność dla ciebie,
do śmierci będę wierny tej,
która jest moim skarbem,
Tobie ojczyzno moja!
Niech Bóg ma Cię w opiece,
ojczyzno moja ukochana!
Niech chroni od złego,
niech błogosławi łaskawie
wszystkim poczynaniom twoim,
kochana ojczyzno ma.
Krzyż Wolności Estonii
Eesti Vabaduse Risti Teenetemärk, odznaczenie. Order ustanowiony w 1919 roku w rocznicę ogłoszenia niepodległości w celu nagradzania zasług wojennych, czynów odwagi i zasług cywilnych w czasie walk o niepodległość Estonii.
Order Gwiazdy Białej
Odznaczenia z godłem
Odznaczenie Republiki Estonii, ustanowione w 1937 roku. Wstążka jest koloru niebieskiego. Trzy odznaczenia damskie (1, 2 i 3 klasa), trzy odznaczenia męskie (1, 2 i 3 klasa), 2 odznaczenia wspólne (4 i 5 klasa), odznaczenie na gwieździe i odznaczenie z naszyjnikiem.
