Język z rodziny języków ugrofińskich, należący do grupy bałtycko-fińskiej tych języków (do grupy tej obok estońskiego należą: fiński, karelski i lapoński), język Estończyków, urzędowy w Estonii (około 1,2 mln mówiących; około 1 mln w kraju i około 200 tysięcy poza granicami – m.in. pod St. Petersburgiem i Pskowem). Język estoński posiada 3 główne dialekty: północny, południowy (znacznie różni się od pozostałych, do początków XX wieku miał nawet własne piśmiennictwo) i północno-wschodni. Język literatury na podstawie dialektu północnego. Zabytki językowe od XIII wieku, literatura od XVI wieku. Alfabet łaciński.
Język estoński charakteryzuje duża liczba przypadków (14), cechą wyróżniającą spośród innych języków ugrofińskich jest brak sufiksów dzierżawczych i zanik harmonii wokalicznej. Najstarsze zapisy języka estońskiego pochodzą z XIII wieku. Początki piśmiennictwa przypadają na 1. połowę XVI wieku, postać literacka istnieje od XVII wieku. Zapisywany alfabetem łacińskim.
Języki ugrofińskie
Rodzina języków, dzieli się na 5 grup: ugryjską, permską, wołżańską, bałtycko-fińską i lapońską. Do grupy ugryjskiej należą: węgierski, ostiacki, wogulski. Do grupy permskiej: zyriański i wotiacki. Do grupy wołżańskiej: czeremiski i mordwiński. Do grupy bałtycko-fińskiej: fiński, estoński, karelski i kilka mniejszych dialektów. Wszystkie one są językami aglutynacyjnymi (tworzą formy gramatyczne przez dołączanie do tematu wyrazu morfemów o określonej funkcji gramatycznej).
Języki bałtyckie
Grupa języków indoeuropejskich obejmująca języki: litewski, łotewski oraz pruski (wymarły w końcu XVIII wieku) i wcześniej wymarłe języki Kurów, Selów i Jaćwingów. Z językami słowiańskimi łączą języki bałtyckie wspólne elementy w słownictwie i gramatyce.
